Posta Gazetesi yazarı Oral Çalışlar, “Deniz Gezmiş’le son konuştuklarım” başlıklı yazısında Deniz Gezmiş ile aralarında geçen son konuşmaları yazdı.
İşte Çalışlar’ın, darağacına gönderilmeden önce Deniz Gezmiş’le aralarında son geçen diyalogları:
12 Mart 1971 askeri müdahalesinin ardından yüzlerce solcu öğrenci, öğretmen, memur, sendikacı tutuklandı. Selimiye, Diyarbakır E Tipi, Ankara Mamak Askeri Cezaevleri o dönemin simgesi oldu. Biz Mamak’ta kalıyorduk. Denizlerle aynı cezaevindeydik. İdama Mamak’tan gittiler. Ankara Ulucanlar Cezaevi onların hayata veda ettiği yer oldu. “Denizleri asamazlar” diye düşünüyordum. Benim ranzaya uzanmış ve fikrimi sormuştu, “Asarlar mı?” demişti. Deniz’le idamlarından önceki son görüşmemizde “Asamayacaklar Deniz” demiştim. Gülmüştü, “Asacaklar Oral…” diye karşılık vermişti.
NASIL GİTTİLER
6 Mayıs 1972 gece yarısı cezaevinin etrafı askeri cemselerle çevrildi. Hepsinin farları cezaevine yönelikti. Adeta gün ağarmış gibiydi. Askerler, Denizlerin kaldıkları hücrelere yıldırım hızıyla girmişti. Ayaklarına prangalar vurmuşlar. Kollarını arkadan kelepçelemişler. Kıpırdayamaz hale getirmişler. Hüseyin ayakkabısını giymeye fırsat bulamamış. Biz ise koğuşlarımızda çaresizdik. Büyük bir sessizlik içinde birbirimize bakıyorduk. Koğuşun minik pencerelerine tırmananların sesleri çıkmıyordu. Ara koridordan zincir şakırtıları geliyordu. Deniz’in sesini duyduk, “Eyvallah arkadaşlar!” diyordu.
Deniz’in “Bizi asarlar mı?” sorusuna verdiğim “Asamazlar” cevabını hep düşünürüm ve kendi kendime sorarım: “Denizleri idamdan kurtarmak mümkün müydü?”
